مهدی جان! دلم چه عاشقانه بی قرار توست . اکنون که برایت مینویسم نمیدانم چه قدر با من فاصله داری ؟نمی دانم؟ اما می دانم روزی می آیی سوار بر اسب ذوالفقار حیدر در دست پرچم حسین بر کف و عبای سبز محمدی (ص)بر دوش و ندای انا المهدی بر زبانت جاری . در حالیکه بر دیوار مقدس کعبه تکیه می دهی و فریاد ظهورت سرتاسر گیتی را فرا می گیرد . می دانم روزی خواهی آمد و سراسر افق ظلمانی را منور خواهی کرد وتمام کائنات در مقابل شکوه تو به زانو در خواهد آمد . مهدی جان!از خدا بخواه که توفیقمان دهد تا همواره برای ظهورت دعا کنیم.

آن یار کز او خانه ما جای پری بود 

                   سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت 

                                باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

نوشته های دیگران ()